Ostatnio UNESCO działa prężnie w kierunku promowania i kształcenia w zakresie otwartych zasobów edukacyjnych. W zeszłym tygodniu pisaliśmy o nowej publikacji UNESCO – Open Educational Resources: Conversations in Cyberspace, która przedstawia ideę i dokumentuje etapy rozwoju poszczególnych projektów OER. Tym razem Organizacja zaproponowała UNESCO OER Toolkit, przewodnik, który w praktyczny i rzeczowy sposób tłumaczy, jak uruchomić projekt OER, jak wdrożyć OER we własnej instytucji, gdzie i jak szukać zasobów.
Przewodnik po OER jest formą instrukcji skierowanej do pracowników uczelni i instytucji związanych z edukacją, ze szczególnym uwzględnieniem krajów rozwijających się, które chcą przystąpić do rozbudowy inicjatywy OER zarówno od strony użytkowników, jak i twórców wolnych treści.
Większa część przewodnika została zaprojektowana z myślą o nauczycielach akademickich, którzy chcą wykorzystywać otwarte zasoby edukacyjne w swoich kursach lub chcą podzielić się z innymi efektami własnej pracy. Mając na uwadze ściśle określoną grupę odbiorców, autorzy przewodnika ograniczyli się tylko do najważniejszych, kluczowych treści, dając tym samym świetny punkt startowy dla pracy w ramach OER.
W pierwszym rozdziale, Background and Open Educational Resources, autorzy opisują historię i ewolucję OER w kontekście wolnego i otwartego oprogramowania oraz kształcenia na odległość; przedstawione zostały kluczowe zalety otwartych zasobów dla instytucji i użytkowników indywidualnych.
W części drugiej, The Emergence of Open Education, autorzy na tle szerokiego ekosystemu otwartej edukacji zwracają uwagę na zmiany sposobu uczenia (się) w środowisku opartym na sieciach społecznościowych, uczenia się od siebie nawzajem, otwartości treści, którymi uczestnicy procesu kształcenia mogą się dzielić i które mogą dowolnie modyfikować.
Rozdział trzeci, Copyright and Open Content Licensing, zawiera ważne informacje na temat sposobów licencjonowania treści i wpływu typu licencji na możliwości ponownego wykorzystania materiałów. Konkluzją są praktyczne rady prawne dla wydawców OER.
Sekcja czwarta, Finding and Using Open Educational Resources, pokazuje jak szukać OER i jakie kryteria brać pod uwagę przy korzystaniu z zasobów opracowanych przez innych.
Nie mniej praktyczny rozdział to część piąta, Creating and Sharing OER. Została napisana z myślą o potrzebach i problemach indywidualnych edukatorów. Przedstawia krok po kroku etapy produkcji i dzielenia się otwartymi zasobami edukacyjnymi (w tym także kwestie techniczne: różne formaty, sposoby hostowania materiałów).
Informacje na temat uruchamiania projektu OER na poziomie instytucji można zaleźć w dwóch ostatnich rozdziałach. W części szóstej dowiemy się z jakimi strategicznymi decyzjami musimy się zmierzyć, aby projekt był efektywny. W ostatnim rozdziale wchodzimy na poziom wyżej, ze strategicznego na praktyczny, gdzie autorzy rozważają listę rzeczy, które trzeba wziąć pod uwagę podczas uruchamiania projektu OER w instytucji edukacyjnej.
Wartościowym elementem, poza samym przewodnikiem, jest lista wykorzystanych i przydatnych linków zamieszczona po każdym rozdziale. Wszystkie materiały online, do których nawiązuje Toolkit, zostały zebrane także w del.ico.us pod tagiem oer-toolkit.
Obecnie przewodnik jest dostępny tylko na wiki. Członkowie UNESCO OER Commuity rozważają przygotowanie wersji do druku w PDF. Jeśli uważacie, że jest to dobra lub zła praktyka skontaktujcie się ze społecznością, tak aby w oparciu o nasze głosy mogła podjąć odpowiednie działania.
